Een brief aan iemand die je zo hard mist...
Ik dacht dat ik sterker uit mijn verdiet zou komen maar het blijft me achtervolgen.
Het is de verboden en verloren liefde dat mijn hart niet kan accepteren.
Ik dacht dat ik je kon loslaten maar ik hou je zo hard vast in mijn gedachten en in mijn hart.
Ik dacht dat het beter zou gaan, dat de tijd het ging verzachten en weg zou nemen. Ze zeggen dat tijd alle wonden helen maar zo voelt het toch nog niet.
Ik dacht na al deze tijd dat ik weer door kon gaan maar elke keer houd er me iets tegen. Het is alsof ik op dezelfde plaats blijf vastzitten. Ik geraak niet verder, het is alsof ik niet verder kan omdat ik niet compleet ben nu dat je er niet meer bent, Ik kan niet verder gaan zonder jou.
Een deel van mij is achtergebleven en dat deel heb jij voorgoed en ben ik voor altijd kwijt…
Dat missende deel is de leegte die altijd leeg zal blijven omdat jou liefde nooit meer zal terugkomen.
Mijn hart zal je altijd blijven missen diep vanbinnen en je zal altijd in mijn gedachten blijven.
Hoe vaak ik mijn gedachten ook verzet om niet aan je te denken, elke keer als ik alleen ben begin ik te denken, te denken aan wat het hadden kunnen zijn.
Ik mis je elke dag, Ik mis je lach, Ik mis de blik in je ogen…
Er is niemand zoals jij en dat maakt me bang. Zal ik ooit nog zoveel van iemand kunnen houden?... als ik alleen nog maar opzoek ben naar iemand die me herinnert aan jou. Het zit zo dat ik iemand wil zoals jou omdat ik je graag zie maar je niet kan hebben.
Ik hou je vast op elke manier alleen niet op de manier dat ik zou willen.
Ik wil je zo graag weer kunnen vastpakken en je zeggen hoe veel ik van je hou.
Nooit zal je weten wat ik voel, Ik zou het je ook niet kunnen uitleggen. Het enige dat ik weet is dat mijn liefde voor jou zo apart is maar vooral echt!
Ik ben bang, bang dat ik je ooit zal vergeten... omdat onze herinneren nu al beginnen te vervagen, al onze mooie momenten beginnen te verdwijnen.
Ik mis je zo hard en wou dat ik terug kon naar de tijd waarin ik je kon vastpakken en zeggen hoe veel ik van je hou.
Ik kan het niet verbergen ook al probeer ik het wel. Ik probeer verder te gaan en niet te veel aan je te denken.
Want als ik aan je denk doet het zo veel pijn…
Ik dacht dat ik het een plaats kon geven maar op sommige momenten zit ik er weer door.
Zwakke momenten waar ik al huilend denk aan al onze momenten.
Het maakt het zo moeilijk om je te kunnen lossen. Steeds die herinneren die blijven voorbij flitsen.
Alles om me heen laat me aan je denken, alles laat me aan jou herinneren...
Als ik je naam hoor gaat er iets door mij, een vreemd gevoel dat ik niet kan vatten.
Ik ben je kwijt en die gedachte maakt me zot.
Het maakt me zot dat ik je nooit meer ga kunnen aanraken en nooit meer met je kan praten zoals we deden.
Vroeger keek ik je vol liefde aan en keek ik je in de ogen en voelde ik dat alles klopte. Nu kijk ik met verdiet dat door men lijf gaat alsof er een deel van mij mist.
Liefs,
Luna-Brit
Reactie plaatsen
Reacties